Leylijnen, energiebanen van de aarde.
De aarde is eeuwenlang onderhevig geweest aan grote geologische veranderingen. Zo’n 5000 jaar geleden was de Sahara nog een vruchtbaar en waterrijk gebied. 8000 jaar geleden bestond het kanaal tussen Frankrijk en Engeland nog niet. In Frankrijk waren 10.000 jaar terug sommige vulkanen van het Centraal Massief nog actief. De grote en kleinere breuklijnen, ontstaan tijdens de laatste tektonische veranderingen, vormen de basis voor de leylijnen. Leylijnen zijn energierijke, soms kilometers lange lijnen die oude heiligdommen met elkaar verbinden.
In 1846 stelde ene Edward Duke vast dat, als je een rechte lijn tussen de twee belangrijkste megalithische monumenten van Engeland trok, te weten Stonehenge en Avebury, deze ook door verschillende andere oude heiligdommen en bouwwerken liep.
In 1921 herontdekte Alfred Watkins deze merkwaardige landschapslijnen. Hij noemde ze Leylijnen omdat de namen de meeste dorpen en gehuchten waar deze lijnen doorheen liepen eindigden op ‘leigh’ of ‘ley’. Deze achtervoegsels betekenen zoveel als ‘tra’ (open plek) of ‘braakliggend’. Dit komt weer overeen met plaatsen in Duitsland en Nederland die op ‘rode’ of ‘rade’ eindigen.
Inmiddels weten we dat er verschillende soorten leylijnen zijn die allemaal een eigen frequentie of trilling hebben. Sommigen worden door mensen waargenomen, door middel van trilling in hun handen, zware benen of een zweverig gevoel in de maagstreek. Op bepaalde lijnen krijgen sommigen visioenen. Op andere zien mensen weer geesten of spoken. Veel huizen of plaatsen waar spookverschijnselen worden waargenomen liggen dan ook op een leylijn of waterader. Op plaatsen waar de leylijn een waterader kruist, is een plaats van hoge energetische waarde.